کسی که یک عمر به دنبال حسین (ع)دویده است ارزش همراهی با حسین را می فهمد.خاصه در لحظات حساس...

کسی که یک عمر بی تاب سفر کربلا بوده است،شیرینی هم جواری با حسین را درک می کند.کسی که سختی رسیدن به کربلا را چشیده است قیمت ماندن در کربلا با حسین را می داند و جدایی از او برایش جهنم است،آنجاست که بی تابی می کند و لحظه لحظه ی با حسین بودن را از دست نمی دهد.آنجا التماس رنگی دیگر پیدا می کند...

شاید فلسفه ی اینکه بعضی چیزها را راحت به انسان نمی دهند به همین خاطر باشد که راحت از دست ندهد...باید زمینه ها را آماده کرد تا انسان قدردان باشد.

کسی که از کوچه پس کوچه های ربذه به پای علی و حسن و حسین علیهم السلام دویده است تا به کربلا برسد ارزش خادمی را می فهمد،ناز پرورده ی تنعم راهی به دوست نخواهد برد.خادم بادآورده را بادی خواهدبرد...

کاش ما هم مثل جون ابن حوی خادم الارباب باشیم...جون کسی است که لذت خادمی امام راچشیده،لذت انس و شیرینی حضور را،برای همین است که امام را رها نمیکند...به هرکسی حسینی شود ملکوت آسمانها و زمین را نشان میدهند...کاش به ما هم..............

  خدایا ما را هم به خادمین شهدا و ارباب شهدا برسان...

                                                                                                                              یاودود...